O cómic adulto europeo, a diferenza do estadounidense (onde xa fai tempo que o mainstream sucumbiu ó rato dixital e á pantalla), tenta manté-la sobriedade no estilo a pesares das modas. Dende Hergé a Moebius, a importancia da obra personalista é vital para comprendé-la súa evolución (en factores coma, por exemplo, sé-los inventores da chamada "novela gráfica"). Frank Miller e Richard Corben aparte.

Un dos mestres do tebeo erótico (porque o porno xa o domiñan en Xapón) dende fai décadas é o italiano Milo Manara. Normalmente as súas obras son impecables a nivel visual aínda que un pouco frouxas no guión; cando non tira de hemeroteca e recrea contos clásicos ("Le voyage de Gulliveriana" ou de temática histórica ("O gaucho").

O relato conta como o protagonista, G. Bergman (que dá nome ó título) atopa unha rapaza (en todo o cómic non din o seu nome) que se pasea co seu Libro de Arte, abríndoo a antoxo, para recreá-la lámina artística que contempla nese momento. E así el actúa de protector da súa loucura, de "Gatekeeper", realizando xuntos unha viaxe con máis fantasía que realidade (aínda que sempre se reflexiona sobor o inmediato).

O autor amosa así, a través de pinturas e grabados, unha serie de equivalencias exquisitas (ás veces, Arte e realidade mestúranse na mesma viñeta). A secuencia do mítín político e os moteiros non ten desperdicio, encaixa o mundo do Renacemento e a Sociedade Industrial.

Non hai sexo explícito de ningún tipo (debe sé-lo único tebeo de Manara), apenas unha "ensoñación" pseudo zoofílica.

Iso e, por suposto, imaxes de gran beleza plástica. A anatomía feminina como algo redentor e poético. Típico en Manara tamén son as mozas de beizos grosos e desinhibidas respecto ó seu corpo (e moi, moi estilizadas). Góstame como Manara reforza o perfil cun par de pinceladas interiores no que debuxa, é capaz de cargarse conceptualmente a estética "plana" dos xaponeses e as tops neumáticas do cómic USA.

Iso sen esquecé-la viaxe á Illa dos Mortos (un cadro ben curioso de Arnold Boëcklin do que, por certo só hai tres versións no planeta; Hitler tivo unha delas no seu momento, e H.R. Giger, o deseñador de Alien, tamén deu unha visión súa do mesmo). Alí a prota fala con varios persoeiros mortos da Historia, dende Picasso a Groucho Marx (supoño que isto era o máis parecido ó simulador de Matrix na época).

Un bo cómic que presenta unha pequena sorpresa ó final (a algúns lles fará sorrir, outros pensarán que se lle agotaban ás ideas ó debuxante), non penso desvelar nada máis.

E o ambiente desta fumetti erótica, en dúas palabras: urbana e escura. Concilia pasado e presente, nunha moralexa atemporal.

Curiosidade: Manara chega a recrear unha lámina representada por 4 artistas diferentes (Suzanne e os homes vellos).

Momento bestia: Detalle da "extra" nun filme, que lle amosa á rapaza que o Inferno real non está na mente de Dante, senón na violencia de tódolos países do mundo. A moza está caracterizada como unha pícara pinup gótica (con toques femdom). Iso, e o "affaire" mental de Pasiphae e O Touro Branco.

Referencias: Manara é un dos monstros que sobreviven ós tempos gloriosos do cómic pintado a man (os 70 e 80). Supón un referente máis alá da súa temática, é respetadísimo e as súas mozas non semellan estar calcadas dunha foto (outros similares da súa quinta, como Liberatore, foron quedando nun recinto máis nostálxico).